Soms wordt Kamila ’s ochtends wakker door Oekraïense kinderen die spelen of naar school gaan. Het geeft haar even het gevoel dat ze weer in haar thuisland is. In werkelijkheid staat haar bed nu in de Zeeheldenbuurt in Barendrecht, waar ze samen met haar nichtje Solomiia en vriendin Miroslava onder een dak woont na hun vlucht voor de oorlog. In Barendrecht proberen zij om te gaan met de nieuwe werkelijkheid, te wennen aan Nederland en kansen te grijpen.
 
De 38-jarige Kamila werkte voor het uitbreken van de oorlog in de buurt van Kiev als coupeuse en lingerie- verkoper. Ook de 21-jarige Solomiia was druk met haar werk, op een kantoor. “Ons leven was fijn, zonder al te veel zorgen. Dat veranderde in een klap toen Rusland eind februari Oekraïne binnenviel. We zagen tanks, luchtalarmen gingen af, er was veel spanning en er ontstonden enorme files om het land te ontvluchten.” De nichtjes besloten ook met hun vriendin weg te gaan uit Oekraïne. Kamila: “Uiteindelijk bereikten we Polen en vanaf daar zijn we met het vliegtuig naar Eindhoven gereisd. Een familie in Barendrecht heeft ons de eerste drie maanden opgevangen. Dat blijft nu voor altijd ook onze familie. Zo voelt dat. We zijn ontzettend gastvrij ontvangen en met alles geholpen.”

Want Nederland, dat was nog on- bekend terrein. “Het landschap is anders, de architectuur, de taal, de gebruiken en ga zo maar door. We vonden het belangrijk om snel aan het werk te gaan. Toen we waren ingeschreven bij de gemeente en een BSN-nummer hadden, kon dit ook. We hebben nu een baan bij een bedrijf in de agf-sector. Inpakken, schoonmaken: dat soort dingen. Het zorgt voor structuur. En we kennen zo’n beetje alle namen van groente- en fruitsoorten in het Nederlands,” lacht Solomiia. Zij en haar nicht pro- beren meer Nederlands leren, maar vinden het voor nu ook prettig dat zo- veel Nederlanders goed Engels spreken. “Dat maakt het dagelijkse leven voor ons nu een stuk makkelijker.”

Niet alleen
Hun huis in de Zeeheldenbuurt, waar sloopwoningen gereed werden ge- maakt voor de tijdelijke opvang van Oekraïners, bevalt uitstekend. Kamila: “We wisten niet wat we konden verwachten, maar het overtrof alles. Een echt huis, een eigen plek, met de privacy van een eigen kamer. Dat is heel fijn. We kijken uit op de Watertoren en ik vind Barendrecht verder ook mooi. Er zijn veel verschillende bloemen, paarden, schapen, konijnen en allerlei mooie vogels in de natuur. Plekken als de Oude Maas en de Zuidpolder zijn prachtig. Ook ben ik naar Kinderdijk geweest. De molens vond ik indrukwekkend.”

Solomiia: “Daarnaast vind ik iedereen heel behulpzaam en open. Sinds we hier op 18 maart arriveerden, is dat echt een grote steun geweest. Hoe- wel het soms eenzaam en moeilijk is, heb ik vaak het gevoel dat we er niet alleen voorstaan. Hoe ik de toekomst zie? Ik zou graag in Nederland blijven, voor een internationale werkgever aan de slag willen, mijn rijbewijs ha- len en mijn Nederlands verbeteren.” Kamila kijkt niet te ver vooruit en leeft bij de dag. “We weten helaas als geen ander dat je wereld van het ene op het andere moment volledig op zijn kop kan staan. Maar we zijn blij hoe we in Barendrecht zijn opgevangen.”